Przeczytane

3. Brian Lumley
Nekroskop
4. Peter Curtis
Czarownice z Walwyk
5. Marek Niedźwiecki
Nie wierzę w życie pozaradiowe

Czarownice z Walwyk

Było to prawdopodobnie złe, złe i słabe, tak lubować się tym pięknym otoczeniem i cenić sobie coś, co przecież jest tylko materialne. Trzeba zawsze pamiętać, jak mało ważne są takie rzeczy ... Ale nawet ta purytańska myśl nie była w stanie zmącić jej przyjemności. Bóg stworzył piękno na tym świecie - nawet przebiśnieg został starannie zaprojektowany - i obdarzył człowieka umiejętnościami pozwalającymi na tworzenie rzeczy pięknych, a więc jeżeli przez przypadek ktoś ma na tyle szczęścia, aby znaleźć się w jakimś cudownym miejscu, to powinien to docenić i być za to wdzięcznym.

Peter Curtis, Czarownice z Walwyk
Wydawnictwo Buchman Sp. z.o.o.
Warszawa, 2011
Stron 319
(Cytat na stronie 29)

Divertimento Litewskie, Josif Brodski

Tomasowi Venclovie

 1. Wstęp

Skromna, nadmorska kraina. Ma swoje
własne lotnisko, śniegi, telefony
i własnych Żydów. Willę dyktatora,
w kolorze burym. Oraz posąg wieszcza,
który ojczyznę nazywał kochanką,

w czym się przejawił jeśli nie subtelny
smak, to znajomość geografii: tutaj
w każdą sobotę jeżdżą południowcy
od tych z północy i, wracając pieszo
pod muchą, nieraz zbłądzą na Zachód -
gotowy temat na skecz. Odległości
tutejsze dobre dla hermafrodytów.

Wiosna. Południe. Kałuże, obłoki,
nieprzeliczone anioły na dachach
nieprzeliczonych kościołów; tu człowiek
może się tylko stać ofiarą ścisku
lub tutejszego baroku fragmentem.

2. Liejyklos

Urodzić się tu przed stu laty
i znad wietrzącej się pierzyny
gapić się w okno, widzieć sady,
krzyże dwugłowej Katarzyny;
wstydzić się matki, stawać w pąsach,
gdy przez lorgnon popatrzą damy,
w zaułkach getta żółtych, wąskich
popychać wózek z rupieciami;
marzyć, nakrywszy się wraz z głową,
o polskich pannach z dużym wianem;
potem na Pierwszą iść Światową
i gdzieś w Galicji paść - za Wiarę,
Cara, Ojczyznę - lub też z pejsów
wyhodowawszy bokobrody,
w Nowy Świat ruszyć, podczas rejsu
rzygając w atlantyckie wody.

3. Kawiarnia "Neringa"

Czas w Wilnie znika w kawiarnianych dymach,
w sztućców i spodków brzęku zakazanym,
a przestrzeń zmrużonymi patrząca oczyma,
długo spogląda w ślad za nim.

Posągowy krąg, jedyną swą stroną się jarząc,
zniża się tuż nad dachówki i stropy,
i grdyka się zaostrza, jakby z całej twarzy
pozostał sam tylko profil.

I, czując dotyk różdżki, słysząc mowę czarów,
kelnerka w bluzeczce z batystu
przebiera nogami, które zdjęła z barów
pewnego miejscowego futbolisty.

4. Herb

Smokowaleczny Święty Jerzy
w zażartej alegorii bierze
udział bez kopii; jeno miecz
i koń mu został: z ich pomocą
bestię dla innych niewidoczną
z litewskich granic pędzi precz.

Kogóż to, miecz ściskając w dłoni,
chce dopaść? Przedmiot tej pogoni
za obręb herbu gdzieś się skrył.
Kogóż to? Giaura? Pogan plemię?
Cały świat? Jeśli tak, nie w ciemię
bity nasz książę Witold był.

5. Amicum philosophum de melancholia, mania et plica polonica

Bezsenność. Cząstka kobiety. Kłąb wściekłych
gadów w słoiku, pnących się ku górze.
Szaleństwa dnia po móżdżku z wolna ściekły
w tył głowy, gdzie się rozlały w kałużę.
Tylko się ruszyć - a czują wnętrzności,
jak w tę ciecz zimną ktoś, kogo nie widzę,
zanurza pióro, które wpierw zaostrzył,
po czym wpisuje wolno "nienawidzę"
w kaligraficzny wzorek, gdzie zawijas
na zawijasie. Śliska od pomady
cząstka kobiety długie słowa wbija
w słuch, jak pięć palców w zawszone pokłady
włosów. I w mroku leżysz tak na wznak,
nagi, samotny, jak Zodiaku znak.

6. Palangen

Tylko morze potrafi prosto w twarz spoglądać
niebu; podróżny, siedzący na wydmach,
opuszcza oczy i z flaszki pociąga,
jak król, co dał się z kraju swego wygnać.

Dom rozgrabiony. Zrabowane trzody.
Syna ukrywa pastuch w ciemnościach pieczary.
A przed nim teraz ziemi kres i krawędź wody,
lecz by stąpać po wodzie - nie starcza mu wiary.

7. Dominikanai

Z ruchliwej jezdni skręcić możesz
w zaułek na wpół ślepy; tam
wejdź do kościoła, o tej porze
pustego; pobądź chwilę sam
i wprost w ogromne ucho Boskie,
zamknięte przed hałasem dni,
wyszeptaj trzy zaledwie zgłoski: - odpuść mi.

1971
Tłumaczył: Stanisław Barańczak

Przypisy autora:
Liejyklos - ulica w Wilnie
Amicum philosophum ... - (łac.) - Do przyjaciela - filozofa, o melancholii, manii i polskim kołtunie. Tytuł średniowiecznej księgi przechowywanej w bibliotece wileńskiej.
Palangen (niem.) - Połąga (miejscowość nad Bałtykiem - przyp. tłum.)
Dominikanai (lit.) - Dominikanie (kościół w Wilnie)

Tym tylko byłem. Wybór wierszy - Josif Brodski
Wydawnictwo Znak
Rok wydania 2006

Kapela Ze Wsi Warszawa

Przeczytane

1. Jacek Hugo Bader
Dzienniki kołymskie
2. Christopher Isherwood
Pan Norris się przesiada

Przepraszam, zgubiłam się

I nie potrafię się odnaleźć.
Czasami mam wrażenie, że mnie nie ma.
Idę ulicami i to, co mnie porusza jest jakby mechaniczne.
A to, co w środku jest gdzieś obok.
Szaleństwo?
Czas zanika. Są za to szumy i zakłócenia.
Zima zakrywa wszystko.
Trzeba się ubierać warstwowo. Tyle tych warstw, że trudno się poruszać.